“Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk”
– Khalil Gibran
Het is zondagavond.
Buiten is het koud en donker.
In huis is het warm en het schemerlicht van de kaarsen geeft de kamer een zachte gloed. Ik ben alleen en in de stilte hoor ik het tikken van de klok. Onverstoorbaar tikken de minuten weg. Het is tijd om in alle rust het begin van dit nieuwe jaar te overdenken.
Ik had 2019 zó goed voorbereid. Vol plannen en goede moed keek ik ernaar uit. Boordevol ideeën voor mijn praktijk, prachtige doelen voor mijn professionele en persoonlijke ontwikkeling, een supergave vakantie geboekt naar New York, ik was er helemaal klaar voor…
En toen was daar dat dramatische bericht. Mijn lieve vriendin is ongeneeslijk ziek. Totaal onverwacht houdt het leven bijna op voor haar. Voor mij eindigt een dierbare vriendschap. En ik kan er niets aan veranderen. Hoe ga ik straks verder zonder haar?
Ik laat herinneringen door me heen gaan. Ik denk terug aan onze eerste, intense ontmoeting op de Alphacursus. Aan het hilarische moment dat ze achter in de auto zat, bedolven onder gekleurde gasballonnen en aan de ontroering toen we deze in de lucht loslieten. Aan de momenten dat we bij de korfbal langs de zijlijn stonden om onze dochters aan te moedigen. Aan de waardevolle retraites met een lach en een traan.
Ik denk terug, vol weemoed en dankbaarheid, maar durf nog niet teveel vooruit te kijken.
Het nieuwe jaar komt in een heel ander licht te staan. Alles wat eerst belangrijk leek, ziet er nu anders uit. Daar waar ik tegenop zag, is ineens niet spannend meer. Waar ik minder mee bezig was, is nu juist heel waardevol geworden.
Ze is er nog en ik klamp me vast aan de laatste momenten die we samen hebben. Heel intens beleef ik deze ontmoetingen. Om ze voor altijd te kunnen koesteren. Verdrietig, kwetsbaar, maar zo kostbaar.
Er valt een stilte deze zondagavond, en ik raap haar op.