Auteur: arinevanrijn

Geplaatst op

Harmonie

In de muziekwereld wordt gesproken over ‘harmonieleer’.
Dit gaat over de verhouding van akkoorden ten opzichte van elkaar.harmonieZelf speel ik vanaf mijn achtste jaar met heel veel plezier piano.
Wat kan ik intens genieten als de akkoorden de ruimte vullen.

Voor mij is harmonie altijd ontzettend belangrijk geweest.
Harmonie was eigenlijk noodzakelijk om me prettig en ontspannen te kunnen voelen. Wanneer ik in een omgeving kwam, waar geen harmonie was, dan werd ik onrustig. Als het even kon, probeerde ik om met een grapje de lucht te klaren en de ‘nare’ sfeer te verlichten.
Laat staan wanneer ik in een gesprek met iemand disharmonie ervaarde. Vreselijk vond ik dat. Ik werd er heel ongelukkig van. Ik had maar één doel, dit moet opgelost worden, zo snel mogelijk!
Met als gevolg dat ik vooral bezig was met de behoefte van de ander en mezelf vergat.

Het woord ‘harmonie’ komt uit het Grieks en betekent ‘samenvoeging’.

En dat is precies waar harmonie bij mij in voorzag.
Waar het ten diepste bij mij over ging, was disharmonie in mezelf. Doordat ik dingen in mezelf veroordeelde was er sprake van afstand naar mezelf.
En ik voelde meer verbinding met mezelf wanneer er harmonie was in en met mijn omgeving.

Ik ben aan het leren om harmonie in mezelf te vinden. Om mezelf te waarderen. Om de delen van mezelf die ik niet kon accepteren, liefdevol te aanvaarden. En langzaam maar zeker ontstaat er heling, samenvoeging.
Harmonie diep van binnenuit.

Harmonie in mijn omgeving is nog steeds belangrijk voor me. Ik word er rustig, blij en gelukkig van. Maar het is niet meer essentieel om mezelf te kunnen zijn. Harmonie of geen harmonie; ik blijf (steeds meer;-) met mezelf én met de ander in verbinding. Met als gevolg?
De ruimte wordt gevuld met waanzinnig mooie klanken. Van een ongekende schoonheid, die alles overstijgt.

Om op te bezinnen:

* Wat betekent harmonie voor jou?
* Hoe is het met harmonie diep van binnen bij jou?

Om van te genieten: Hallelujah

Geplaatst op

Terugblik

Het is een prachtige, zonnige nazomerdag. We hebben allemaal een eigen plekje gevonden in de grote tuin. Sommigen liggen op een kleed in het gras, iemand zit op een bankje onder een oude boom en een ander wandelt door de moestuin. Er wordt rustig gewerkt aan een reflectieopdracht. Ik ruik de geur van veldbloeTerugblikmen en geniet.

Ik sta in de kapel, omgeven door het zachte kaarslicht. De avondviering is begonnen. Een serene stilte vervult de ruimte. De wind waait rondom ‘Klein Sion’. Het voelt veilig en vertrouwd. Er is slechts één moment, en dat is nu. Zacht klinken de klanken en woorden. “Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft”.

We lopen over de dijk, richting de IJssel. De mist hangt over het weiland. Op het geluid van weidevogels na, is het stil. Dikke regenwolken kondigen de komst van de herfst aan. Ik vind het fijn, dit seizoen. De gure wind, de prachtige kleurschakeringen in de bomen en de bijzondere luchten.
Ik leg een vraag in ons midden. Ieder loopt zijn eigen pad richting het water. Op dat moment breekt de zon krachtig de wolken. Ik voel de warmte op mijn gezicht. Dan hoor ik het plonzen van de stenen in de rivier.

Het is ons laatste bezinningsmoment. We zitten in de serre en rapen de vruchten op van deze retraite. Plotseling klettert de regen op de ramen. We moeten allemaal glimlachen. Vanmorgen de zon en nu de regen. Voeding voor ‘de boom’, de krachtige metafoor die staat voor onze persoonlijke groei. Wat een treffend beeld om mee af te sluiten.

Ik blik terug. Dankbaarheid vult mijn hart. Het was goed. Deze retraite. Ik kijk uit naar de volgende keer in november. Dan zullen we de houtkachel branden.

Geplaatst op

Mijmeringen van zin & ziel

“Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk”
– Khalil Gibran

Het is zondagavond.
Buiten is het koud en donker.
In huis is het warm en het schemerlicht van de kaarsen geeft de kamer een zachte gloed. Ik ben alleen en in de stilte hoor ik het tikken van de klok. Onverstoorbaar tikken de minuten weg. Het is tijd om in alle rust het begin van dit nieuwe jaar te overdenken.

Ik had 2019 zó goed voorbereid. Vol plannen en goede moed keek ik ernaar uit. Boordevol ideeën voor mijn praktijk, prachtige doelen voor mijn professionele en persoonlijke ontwikkeling, een supergave vakantie geboekt naar New York, ik was er helemaal klaar voor…

En toen was daar dat dramatische bericht. Mijn lieve vriendin is ongeneeslijk ziek. Totaal onverwacht houdt het leven bijna op voor haar. Voor mij eindigt een dierbare vriendschap. En ik kan er niets aan veranderen. Hoe ga ik straks verder zonder haar?

Ik laat herinneringen door me heen gaan. Ik denk terug aan onze eerste, intense ontmoeting op de Alphacursus. Aan het hilarische moment dat ze achter in de auto zat, bedolven onder gekleurde gasballonnen en aan de ontroering toen we deze in de lucht loslieten. Aan de momenten dat we bij de korfbal langs de zijlijn stonden om onze dochters aan te moedigen. Aan de waardevolle retraites met een lach en een traan.

Ik denk terug, vol weemoed en dankbaarheid, maar durf nog niet teveel vooruit te kijken.

Het nieuwe jaar komt in een heel ander licht te staan. Alles wat eerst belangrijk leek, ziet er nu anders uit. Daar waar ik tegenop zag, is ineens niet spannend meer. Waar ik minder mee bezig was, is nu juist heel waardevol geworden. 

Ze is er nog en ik klamp me vast aan de laatste momenten die we samen hebben. Heel intens beleef ik deze ontmoetingen. Om ze voor altijd te kunnen koesteren. Verdrietig, kwetsbaar, maar zo kostbaar.

Er valt een stilte deze zondagavond, en ik raap haar op.

 

Geplaatst op

Een mooie ont-moeting in de Albert Heijn

‘Het is het gelaat van de ander, dat een appèl doet op mijn bestaan’
– Emmanuel Levinas

Het is vrijdagmiddag 17 uur, als ik nog even naar de Albert Heijn sjees voor de weekend-boodschappen. Op de fiets bedenk ik wat we die avond zullen gaan eten.

Ik zet mijn fiets buiten in het rek, begroet in het voorbijgaan de straatkrantverkoper en pak snel een mandje.

Het is druk in de winkel. Ik heb geen lijstje gemaakt (dat wordt weer een uitdaging, en waarschijnlijk moet ik nog een keer terug als de pannen straks op het vuur staan:-) en probeer de inhoud van de koelkast voor de geest te halen. Wat heb ik allemaal nodig?

Ik gooi hier en daar iets in mijn mand en haast mij langs de schappen.

Voor het schap met de ontbijtkoek sta ik stil. Dan hoor ik iemand achter mij zeggen: “U moet die kruidkoek nemen mevrouw, die is zó lekker”. Ik draai me om en kijk in het gezicht van een oude dame. Onze ogen ontmoeten elkaar. En dan gebeurt het. Ze raakt me. Alsof haar ogen veel meer vertellen dan over smakelijke kruidkoek. Ze heeft nu mijn volle aandacht. “Vertel eens mevrouw, wat maakt die koek zo lekker”?, vraag ik haar. Dan gaat ze vertellen, over haar eigen kruidenierswinkel, die ze samen met haar man runde, over de oorlog, de onderduikers die in haar huis verstopt waren en over haar man, die vorig jaar aan suikerziekte is overleden.

Ondertussen gaat ze op haar rollator zitten en ze kijkt voor zich uit. Ze vertelt over haar leven zonder hem. Het is een eenzaam leven, maar dagelijks doet ze haar boodschapjes. En heel soms, komt ze iemand tegen en maakt ze een praatje. Zoals nu. “Nu kan ik het weekend weer doorkomen”, zegt ze, “wat fijn dat u naar me heeft geluisterd”. Het is misschien een onbeleefde vraag, maar ik ben toch heel benieuwd naar haar leeftijd…

“Ik ben 92”, zegt ze. Wauw, ik voel respect en ontroering. Wat een dappere dame. En wat kan ik van deze oudere generatie toch veel leren over het leven.

Het was een mooie ont-moeting. In mijn mand liggen uiteindelijk niet alle benodigde boodschappen, maar hij is veel rijker gevuld.